rayatelhoda

گروه حماسه و مقاومت؛یکی یکی از راه می رسند، یکی چشم تر و دیگری با هق هق بی امان گریه. آن یکی زیر لب زیارت عاشورا زمزمه می کند و دیگری گوشه ای سر در گریبان فرو برده و به عکس شهدا که در دست دارد، نگاه می کند.

مردی جلو می آید و می گوید: <<چه نام زیبایی؛ شهدای مدافع وطن>>. مویه هایش روایت رفیقی جا مانده از کاروان شهادت شبیه است: <<حاج مرتضی، مرد مومن! قرار نبود تنها بروی. بمیرم، غریب گیر آوردنت>>. اشک ها، نجواها، بهت ها و بدرقه جانانه شهدا، قاب های نابی فراهم آورده که عکاس ها و فیلم بردارها را دنبال خود می کشد. از این سوی معراج شهدا به آن سو. از مویه های مادران شهدا به دست های بازی که آغوش خوشامدگویی شده اند برای دست به دست با سلام و صلوات تشییع شدن شهیدان ابراهیمی و رضایی.

گلچین کردنی در کار نیست. درها باز بوده و هر کس میل حضور در این محفل معنوی را داشته، خودش را رسانده. <<فاطمه ربانی>>، <<مهیا آسوده>> و <<زهرا فرخنده>> عضو کانال معراج شهدا هستند و آمده اند. حمید محمدپور رهگذر خیابان بهشت هم به هوای رفت و آمد مردمی به کوچه معراج، مهمان سرزده این مجلس شده است. دوستان، اقوام و خانواده این دو شهید در آغوش همین مردم تکریم می شوند. یکی می گوید: <<اینها سربازان بی ادعای وطن و رهبری هستند. همان از آخر مجلس چیده شده ها .>> بغض امان نمی دهد. چشمانش می بارد مثل ابر بهار. همسرش هم نوا می شود: <<ما مدعیان صف اول بودیم، از آخر مجلس شهدا را چیدند .>>

از حمله تا رخنه

چند مرد گوشه و کنار ایستاده اند و همه جا را رصد می کنند. اگر کسی نشانی بپرسد و راهنمایی بخواهد با روی خوش برخورد می کنند اما هوشیاری را گم نمی کنند. حواسشان هست تا مراسم در امنیت کامل اجرا شود.

هر کس از سراشیبی ورودی معراج به سالن اصلی نزدیک می شود، دست خودش نیست. پاهایش قفل می شود. حجله دو شهید با تصویرشان خاطره آشنایی را مرور می کند؛ مردم این حجله گاه ها را خوب می شناسند همان قفسه هایی که در قطعه شهدا، عکس و یادگاری های شهدا را توی آن می گذارند. رسم همان است؛ شهادت و حجله هم همان. اما چرا مردم آنقدر بی تاب می شوند؟! زنی میانسال که از اقوام شهید ابراهیمی است، بی خبر از ذهن ما پاسخ سؤالمان را می دهد، <<الهی فدایت شوم، مرتضی جان. روزگاری دشمن حمله می کرد حالا رخنه می کند، شنیدم ریخته اند سرت .>> نمی تواند بغض را مهار کند. دختری جوان بازویش را می گیرد و می برد. پسر جوانی به دوستش می گوید: <<مردم هیچ وقت این کار را نمی کنند. اینها اوباش گماشته بوده اند؛ شک نکن>>.

همهمه است؛ یکی گفته پیکر شهدا چند دقیقه بعد به سالن مردانه معراج منتقل می شود. دختری 8، 9 ساله هول می کند: <<مامان تو را به خدا زود باش! موهایم را بده توی مقنعه دوست ندارم، <<عمو شهیدها>> من را بی حجاب ببینند. دوست ندارم از من ناراحت نشوند.>> اینجا هر کس به طریقی به ضیافت شهدا دعوت شده.

رفیق ما بابای دو پسر بود

بوی گلاب غلبه می کند بر بوی اسپند و فضا پر از عطر می شود. یکی فریاد می زند: <<برای شادی روح شهدا بلند صلوات بفرست!>> پیکر شهدا وارد سالن معراج می شود، روی دوش سربازها. مردم جلو می روند و به نیت تبرک دستی به تابوت ها می کشند. یکی از سربازها گریه می کند. یک دست به تابوت گرفته و دست دیگر به صورت. باید از او سؤال بپرسم؛ سربازهای معراج شهدا به دیدن این صحنه ها عادت دارند چه شده که این طور احوالش دگرگون شده است؟! بماند برای بعد.

زیارت عاشورا به سلام رسیده است. همهمه جای خودش را به همنوایی می دهد. مرد و زن، بچه و بزرگ، همدل و همزبان سلام می دهند. سرش را تکیه داده به حجله شهدا و آرام جمله هایی زیر لب می گوید. <<قاسم موحدی>> حدود 9 سال رفاقت داشته با شهید ابراهیمی. بهت کرده است: <<رفیقم را از دست داده ام. باورم نمی شود گرانی بنزین رفیقم را از من گرفته باشد! خوش به سعادتش که شهید شد. امیدوارم شفاعت کند تا خدا شهادت را روزی ما هم کند.>> از جزئیات شهادت این شهید مدافع وطن می گوید: <<26 آبان وقتی اعتراض مردم به گرانی قیمت بنزین توسط عده ای به آشوب و ناامنی کشیده و خشونت آمیز شد، نیروها برای برگرداندن امنیت و آرامش اعزام شدند. آقا مرتضی فرمانده گردان امام حسین(ع) ملارد و قبلاً هم در شهریار فرمانده گردان بود. میدان گلهای مارلیک خیلی شلوغ شده بود. عده ای حمله ور شدند و با سلاح سرد به پهلوی او زدند. رفیق ما پدر 2 پسر بود؛ یکی 7 ساله و آن یکی هم تازه به دنیا آمده بود و 38 روزه است. اشرار شهیدش کردند مظلومانه ی مظلومانه.>> از جمله معروف دوستش می گوید، همان جمله ای که هر وقت دور هم بودند می گفت: <<رفقا، پاسدارها و بسیجی ها! هوش و حواستان را به ولایت فقیه جمع کنید.>>

بچه ها را سپر خودشان کردند

<<علیورزدار>> داماد خانواده ابراهیمی است. رابطه اش با شهید را این طور مرور می کند: <<از بچگی با هم بودیم.>> برادر همسرش را این طور شناخته: <<پاسدار واقعی انقلاب بود. برای زندگی برنامه ریزی و هدف داشت و آرزوی شهادت هم همیشه در قلب و زبانش بود.>> از احوال آن روز می گوید. همان روزی که برای حاج مرتضی شد روز به سعادتِ شهادت رسیدن و برای آن ها هجران. <<هر وقت برای عملیات می رفت با او تماس نمی گرفتیم. می دانستیم با احساس مسئولیت بالا کار می کند و نمی تواند پاسخ بدهد. آن روز اما دلم حسابی شورِ رفیق کودکی هایم را می زد. هر چند دقیقه یکبار با او تماس می گرفتم. یکبار صدای شلوغی و همهمه شدید شد. می خواست برود جلو و حرف معترضان را بشنوند. اما سر و صداهایی که من شنیدم یک چیز می گفت؛ اغتشاش گرها اجازه حرف زدن به او نخواهند داد. خواستم برگردد، اما گفت: من باید جلو بروم، حرف مردم معترض را بشنوم. من با گروهی روبه رو هستم که بچه را بغل کرده اند و سپر بلای خودشان. راست می گفت؛ کدام پدر و مادر دلسوز و واقعی حاضر می شود کودک خردسال خود را وسط چنین جمع هایی بیاورد. این ها را رفقایش برایمان تعریف کردند؛ مو به مو. چند وقت قبل هم طبق شواهدی گزارش هایی مبنی بر کودک ی ارائه شده بود.>>

بی رحمانه کشتند

مرور ماجرا را ادامه می دهد: <<شهید ابراهیمی می گفت باید مردم معترض بی گناه را از این صف جدا کرد. بدون سلاح تأکید می کنم بدون سلاح بین جمع رفت. همین که می خواست با مردم هم صحبت شود، چند نفر محاصره اش می کنند. یک نفر تیر به پهلویش می زند. بعد چاقو به قلبش می زنند، وقتی خونین روی زمین می افتد و بی حال می شود یک نفر چاقو را توی سرش فرو می کند. این طور حمله کردن به یک فرد بی سلاح آن هم وقتی روی زمین افتاده فقط می تواند نشانه توحش و وحشت فتنه گرها باشد تا مبادا آقا مرتضی جمعیت معترضان را آگاه و با منطق متفرق کند. شکر خدا خون سرخ او سندی شد که چهره واقعی این ها را نشان می دهد.>> می پرسم اگر دستش به قاتلان شهید ابراهیمی برسد، چه می کند؟ می گوید: <<ما احساسی عمل نمی کنیم. منطقی کار می کنیم. هر چه رهبر دستور دهند و صلاح بدانند.>>

دوباره بی عباس شدیم

از بین جمع مردم جلو می آید. با صدای بلند می گوید: <<مادر، پدر و همسر شهیدان برای دیدار و وداع بیایند جلو تا آنها را کنار تابوت شهدا ببریم.>> جمعیت راه باز می کند. بین جمع، تعداد مادران، خواهران، برادران و پدران شهدا به ویژه شهدای مدافع حرم کم نیست. قاب عکس پسرشان را کنار عکس 2 شهید مدافع وطن به دست گرفته اند. چهره دختری جوان اما بیش از بقیه لنز دوربین ها را جلب کرده است. چفیه ای منقش به عکس برادر شهیدش دور گردن دارد و تسبیح اشک به چشم.

از دلیل بی قراری هایش می گوید: <<آقا مرتضی فرمانده و دوست برادرم، شهید مدافع حرم، <<عباس آبیاری>> بود. خانطومانسوریه شهید شد. آقا مرتضی همیشه گریه می کرد و می گفت: <<دعا کنید برسم به عباس؛ دلتنگم. خودش را جامانده از شهادت می دانست. خودش خبر نداشت اما هر وقت او را می دیدیم از دلتنگی هایمان برای عباس کمتر می شد.>> صدای خانمی، رشته حرف های خواهر این شهید مدافع حرم را قطع می کند. <<شکوه اقلیما>> خانواده شهید نیست، اما به گفته خودش هست: <<همه شهدا مثل برادرم هستند. همه شهدا فرزند همین مردم هستند. مردم در زندگی مشکلات دارند. گرانی آزاردهنده است اما مردم هیچ وقت این کار را نمی کنند. کار منافقان و اشرار است. مسئولان باید در باره طرح با مردم حرف می زدند. خیال مردم را از بالا نرفتن قیمت ها راحت می کردند. نحوهاجرا واطلاع رسانی این طرح درست نبود. همین باعث اعتراض مردم شد.>>

فرمانده، سرباز سربازهایش بود

<<مرتضی عاشق بود.>> گفتگو با دیگر داماد خانواده ابراهیمی درباره شهید با همین جمله او شروع می شود: <<عاشق ولایت، انقلاب و شهادت بود.>> <<امیر بایرامی>>، می گوید: <<آقا مرتضی فرماندهبود اما همیشه به پاسدار بودنش افتخار می کرد. فرمانده ای که سربازِ سربازهایش بود. می پرسید مگر می شود؟! می شود. همیشه در عملیات ها خودش جلو می رفت. نیروهایش را نمی فرستاد و می گفت فردا باید جواب پدر و مادر شماها را بدهم. آن شب دست خالی، بدون سلاح رفته بود بین جمع. دو دلیل داشت. می خواست مردم معترض و عده ای که ناآگاه به این ماجرا دامن می زدند باور کنند که می خواهد حرف هایشان را بشنود و سرباز همین خاک و مردم است. دلیل دوم هم اینکه می دانست این خشونت ها از فتنه گرها واغتشاشگرها بر می آید نه مردم؛ اوباشی که خودشان را بین مردم جا زده بودند تا حرف اصلی مردم شنیده نشود. به نیروهایش گفته بود. دلش نمی خواهد سلاحش به دست این اشرار بیفتد.>>

فرمانده، مردم را می فهمید

از شبهه های بی امان رسانه های آن طرف آبی و مخالف نظام دل پری دارد؛ مثلا همین یکی که یگان های ویژه مردم بی گناه را سرکوب می کنند و مزایای زیادی نصیب شان می شود: <<خدا نگذرد از سر تقصیراتشان. دستشان به خون مرتضی ها آغشته است. برادر همسرم حقوق معمولی و چه بسا پایینی داشت. خودش جنوب شهری بود. شهریار زندگی می کرد. زندگی ساده ای داشت. تغییرات قیمت و تورم را با پوست گوشت و استخوان حس می کرد. اصلا آن روز به خاطر همین، نامردها مجال حرف زدن به او ندادند و به وحشیانه ترینشکل او را به شهادت رساندند. می ترسیدند حرفش باعث شود معترضان صف خود را جدا کنند و آن ها لو بروند، تنها بمانند.>>

بایرامی از تک پسر خانواده ابراهیمی می گوید: <<بمب خنده و شادی جمع بود. هر جا آقا مرتضی بود خندهو شادیهم بود. وظیفه شناس و دلسوز مردم بود. بنزین ارزش یک قطره خون پاکش را نداشت اما امنیت کشور حتما داشت. قدر این خون ها را گذر زمان مشخص می کند. آنقدر عاشق انقلاب و ولایت فقیه بود که وقتی رشته مهندسی قبول شد برای پاسدار ماندن و گذراندن دوره های پاسداری از آن صرف نظر کرد.>> بایرامی فوق لیسانس حسابداری است و می گوید: <<بنزین کالای اصلی، سوخت و حامل اساسی انرژی است که تغییرات قیمت آن روی قیمت بقیه چیزها اثر دارد. متاسفانه افزایش قیمت آن از تورم بقیه کالاها جا ماند. تغییرات نرخ آن بدموقع و بدون اطلاع رسانی کافی و لازم اجرایی شد. به مردمی که از موج جدید تورم ها می ترسندو اعتراضدارند می توان حق داد که امن و آرام نظرشان را بگویند اما حساب آشوبگرها را باید جدا کرد.>>

ای کاش مردم.

آنقدر فریاد زدهو گریهکرده که دیگر صدایش مفهوم نیست. باید گوشم را به دهانش نزدیک کنم تا واژه های کم جان و رمق حرف هایش را تشخیص بدهم. اینجا خواهری بی صدا شده است. پر از اشک و حسرت از دست دادن یکی یکدانه برادر: <<برادرم 195 سانتی متر قد داشت. رزمی کارچهار شانهبود. اما موقع حرف زدن و گوش دادن به حرف دیگران خیلی متواضع بود. آن روز نامردها و اغتشاشگران غریب و دست خالی گیرش آوردندش.کاش مردم همان موقع صف شان را جدا می کردند. نه وقتیکه دیر شده و کار از کار گذشته است. اگر مردم صف خود را جدا می کردند آن 5-10 نفر آشوبگرزودترمعلوم می شوند.>>

فاطمه ربانی، مهیا آسوده، زهرا فرخنده هم این حرف ها را تائید می کنند. دختران جوانی که شوق خدمت به شهدا آنها را به این محفل رسانده است. آسوده می گوید: <<امروز حس کردم همه مامدیونخون این شهداییم.>> می گویم رسانه های معاند به این جمله او می گویند: <<کلیشه>> ربانی می گوید: پس چه کلیشه قشنگی؛ کلیشه ای که چشم دشمن را کور می کند.

دیدن فرزند خردسال شهید ابراهیمی بغضی شده که مثل چسب چسبیده به گلوی آسوده، و ربانی وصفش می کند. ما راه حضرت زینب(س) را ادامه می دهیم. هر چه داریم تقدیم به دین خدا. فرخنده از وظیفه اش می گوید که درس امروز او شده و روی پلاکاردی گوشه حیات معراج حک: <<خواهرم در سنگر حجاب مدافع خون من هستی.>>

این یکی بوی یاس می داد

صدای شعر خواندن کودکی می آید. صدایی نرم که می لرزد. کودکی شعری با مضمون <<آرزوی شهادت>> برای پدرش می خواند. برای بابایی که عادت نداشت با چشم بسته شعرهای پسرش را گوش کند. نوزاد 38 روزه و فرزند کوچک شهید ابراهیمی را روی سینه پدر گذاشته اند. برادر بزرگ تر تازه می رود اول ابتدایی. شعرش خوش مغز و کودکانه است. آرزوهای قافیه پوش که در هیبت شعر می گوید آقا مرتضی زنده است. در بندبند وجود پسری 7 ساله که می خواند: <<حیف است که من جا مانده ام اینجا / عمه سادات باز هم مدافع حرم می خواهد .>> آن سرباز را دوباره می بینم و باید از او پرسید مگر به دیدن شهدا عادت نکرده است. خودش را این طور معرفی می کند: <<سرباز صفر. نه از آن صفرها. صفر و هیچ در برابر شهدا. عادت نمی کنیم؛ نه! هر کدام از شهدا یک گل هستند و یک بوی ویژه خودشان را دارند. این یکی بوی یاس می داد، له شده بود زیر دست و پای اشقیا. شنیده ام مداح اهل بیت(ع) بوده است.>>

مدافع بیت المال شهید شد

آرام، محجوب و مظلومند. اقوامشان ساکن رشت هستند به همین دلیل اطراف تابوت <<شهید مصطفی رضایی>> آشنایان کمتر هستند اما مردم سنگ تمام گذاشته اند. پدر و مادر او صبری آغشته به بهت و ایمان دارند. مادر گاه بی تاب گریه می کند: <<مصطفی تو بگو بعد از تو با دلتنگی هایم چه کار کنم؟ نور چشم مادر، چشم امیدم.>> گاه با بهت می گوید: <<پسرم در شهرداری کار می کرد. از خدا بی خبرها رحم نکردند و شهید شد. رفته بود غذا بخرد و برگردد. به ساختمان شهرداری که حمله کردند، بی گناه، شهید شد. یعنی بنزین آنقدر راحت می توانست بهانه کشتن جوان من باشد؟ مردم که هیچ وقت طاقت ندارند غم همدیگر را ببینند.>> اما ایمانش کم نشده: <<خدا یارت مادر. شهادت شهادتاست، عاقبت بخیر شدی.>>

مردم این ها هستند نه آن ها

پدر شهید رضایی آرام است، آنقدر که رسانه های کوردل دشمن اگر فیلم مصاحبه او را ببینند خیال می کنند، واقعی نیست. اینجا امامعراجشهدا سال هاست، یقین و آرامش هایغیرجعلیبه خود دیده است: <<پسرم وظیفه شناس بود. آنقدری داشتیم که نیاز نباشد در غربت کار کند اما همیشه با امید و علاقه از آینده حرف می زد. از زحمت دادن به کسی و سربار بودن دل خوشی نداشت، کاری بود. آن روز هم می خواست از بیت المال محافظت کند که بی رحمانه شهید شد.>>

آرامش پدر یکجا نم اشک بر می دارد. وقتی محبت مردمی را می بیند که بی آنکه شهید را بشناسند مثل عزیز از دست داده ها برایش گریه می کنند: <<در شهرمان 5 هزار عاشق شهدا منتظر ما هستند. در رشت هم اعتراض شد اما کسی به اموال عمومی لطمه نزد. از نظر من مردم اینهایی هستند که امروز اینجا غریب نوازی می کنند. آنهایی که پسرم را کشتند را به هیچ وجه نمی توان مردم جا زد.>>

پدر همسر شهید رضایی هم از مهر مردمی می گوید، از روزهایی که مردم در جنگ، سیل و زله برای هم خون دل خوردند و به هم کمک کردند. مشکلات معیشتی را خوب درک می کند و می گوید: <<اعتراض مردمی درست بود اما مردم هیچ وقت حاضر نمی شوند به دیگری ضربه بخورد. شهادت مصطفی ها کار مردم نیست. اغتشاش گرها مسئول این خون های پاک هستند.>>